Ernst Bosch

In de jaren vijftig volgde Ernst Bosch (1934-2019) zijn opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag bij o,a, Herman Berserik en Wim Schumacher. Na zijn afstuderen vervolgt hij zijn studie in Verona en Parijs en hij vestigt zich begin jaren zestig in Amsterdam.

Zijn werk wordt gekenmerkt door een persoonlijke en intieme stijl. Mensen staan centraal en monumentaal in beeld, vullen het hele doek, raken bijna de rand. Vaak blijven ze binnen het beeld. Opvallend zijn de ogen, gezichten en de duidelijke contourlijnen die er voor zorgen dat het beeld herkenbaar blijft. De mensfiguren kijken je aan. In de compositie hebben handen en voeten een prominente rol en er is aandacht voor de achtergrond.

In de jaren zeventig ontstaat, beïnvloedt door reizen naar het Midden Oosten, Azië en Noord Afrika,  een steeds grotere liefde voor de het patroon, de decoratie en de stoffage. Elementen die al in zijn werk aanwezig waren worden nu geïnspireerd door de oosterse versierende kunsten. Hierin ontwikkelt Ernst Bosch een geheel eigen stijl, waarin voor en achter, huid en kleding, blik en gebaar op een wonderlijke manier om aandacht vragen.

Zijn oeuvre bestaat aanvankelijk uit olieverfschilderijen, tekeningen met pen en inkt en een heel enkele sculptuur. In de jaren tachtig komen daar grote monumentale werken bij en gaat hij vrijwel uitsluitend met acrylverf werken. Hij maakt dan gebruik van collagetechnieken, bewerkte kleurenkopieen en gevonden materialen.

Aanvankelijk waren de formaten van de schilderijen bescheiden, maar vanaf dan maakt hij in zijn grote atelier in de Driekoningendwarsstraat te Arnhem steeds grotere doeken. In dit atelier,  ruim tweeëntwintig meter lang,  realiseert hij vier grote projecten van monumentaal formaat, vijftien meter lang en ruim tweeënhalve meter hoog.

Daar worden zijn thema’s ook maatschappelijker met als hoogtepunt ‘Het menselijk Vermogen’ waarin hij aandacht vraagt voor de milieuvervuiling. Dit werk wordt begin jaren negentig o.a. getoond op de ‘Floriade’ in Zoetermeer.

Zijn belangrijkste werk ‘Mens onder Mensen’ gaat over medemenselijkheid en sociaal gedrag. Op een achtergrond van een bevolking die uit 996 aparte portretten bestaat, is een veelkleurige tekening te zien van mensen die met elkaar lieven, leven en werken. Tijdens het schilderen hiervan vindt een groot persoonlijk drama plaats. Hij verliest zijn zoon, die omkomt bij een auto-ongeluk. Zijn werk wordt hierdoor nog persoonlijker en intiemer.

Eind jaren negentig verlaat hij dit atelier en legt hij zich toe op de ontwikkeling van de rhizomatische schilderkunst. In extremis maakt hij dan schilderijen die geen boven en onderkant meer hebben en bij voortduring gedraaid zouden kunnen worden. In sculpturen werkt hij deze werkwijze steeds verder uit. Hierbij maakt hij veel gebruik van de versierende stoffage.