Kunst herinnert, verbindt en confronteert. In mijn werk onderzoek ik de kracht van beeld in relatie tot geschiedenis, landschap en samenleving. Erfgoed en actualiteit komen samen in een persoonlijke beeldtaal, zoals in Moed! Mijn Soldaat op station Hoofddorp. Dit werk legt de link tussen historische verdediging en hedendaags conflict, en bevraagt onze veilige positie tegenover de moed van anderen.
Wie kijkt er niet met fascinatie naar de manier waarop Donald Trump zich presenteert? Zijn dominante aanwezigheid in nieuws en cultuur maakt het moeilijk om zijn complexe persoonlijkheid volledig te doorgronden. In deze installatie is daarom gekozen voor een scenografie met vier ruimtes, nissen en gedempt licht — een fysieke vertaling van de gelaagdheid, theatrale kracht en de schaduwzijden van zijn publieke optreden.
Dit schilderij vormde het scharnierpunt van de tentoonstelling Fiat Lux. Sinds de zomer van 2008 volgde ik de opkomende financiële crisis op de voet. Wat begon als ver weg, werd steeds persoonlijker — vooral toen kunst en cultuur politiek onder druk kwamen te staan. De aanval op wat mij dierbaar is, voelde als een geseling. Mijn katholieke opvoeding bracht me bij het beeld van Christus die door lijden zonden op zich neemt. Zou ook deze crisis loutering kunnen brengen? Vanuit die gedachte ontstond het idee voor een drieluik, waarin het christelijke concept van catharsis verbeeld wordt als weg uit de crisis.
The Moment is ontstaan uit mijn zomerse fietsreizen door Europa. Bij terugkomst tekende ik fragmenten van herinnering: wat zag ik toen ik vertrok, wat daarna, en wat volgde? Geheugen vervormt – sommige landschappen bleken bij herbezoek anders dan ik ze had verbeeld. In Kunstcentrum De Twee Wezen vormden die tekeningen een installatie: een stalen constructie met rug-aan-rug geplaatste panorama’s. De ene zijde toonde het riviertje de Drecht, mijn trainingsroute; de andere het stationsplein van Schiphol Plaza, mijn woonomgeving. Boven het geheel hing mijn fiets — het voertuig van vertrek en terugkeer, én van verbeelding.
Deze installatie, getoond op de tentoonstelling Tracing Places in Haarlem, bestaat uit vijftien tekeningen op veldezels die samen een persoonlijke geschiedenis vormen. Van een weggetje in Polen aan het begin van WOII tot Hannie Schaft in de duinen, van Napoleon bij Austerlitz tot Mulisch en Sartre in Parijs: historische feiten vermengen zich met verbeelding. Ook de vlucht van Anthony Fokker boven Haarlem wordt bevraagd als gemanipuleerd beeld. De titel Een genoeglijk gemis verwoordt het verlangen deel uit te maken van geschiedenis. Niet als objectieve reconstructie, maar als visuele canon: mijn waarheid, mijn blik, mijn samenhang.
