Schilderen, tekenen, tentoonstellingen maken, ondernemen, ik vind het leuk en je krijgt mij enthousiast.
Geschiedenis en politiek zijn de bronnen van waaruit ik werk. De thematiek versterkt zich sinds ik woon en werk op een van de forten van de Stelling van Amsterdam.
Ik onderneem graag. Als kunstenaar werk ik vanuit mijn eigen thematiek en nodig ik collega-kunstenaars uit om samen met mij werk te tonen. Soms maak ik tentoonstellingen als zelfstandig curator, op uitnodiging en op eigen initiatief.
Onder de titel Der Tempo Mann maakte ik een serie schilderijen over rust en overbelasting. Uitgangspunt was een krantenkop uit de BILD-Zeitung: een man die fel ageerde tegen snelheidsbeperkingen, verongelukte met 200 km/u en vervolgens driemaal werd geëxploiteerd in de media — als activist, als slachtoffer, als verliezer. In mijn werk verbeeld ik kalmerende, persoonlijke gebaren: uitrekken, ogen wrijven, voetmassage. Bewegingen die ons kunnen terugbrengen in balans, als tegenbeeld van het opgejaagde bestaan.
Der Tempo Mann omvat een installatie, een muurschildering en een serie schilderijen over rust en overbelasting. De titel verwijst naar een krantenkop uit de BILD-Zeitung over een snelheidsduivel die dodelijk verongelukte en in de media driemaal werd geëxploiteerd: als activist, als slachtoffer en als morele waarschuwing. In contrast daarmee toon ik rustgevende, persoonlijke gebaren — uitrekken, ogen wrijven, een voetmassage. Bewegingsmomenten die troost bieden in een wereld waarin prestatiedwang en jachtigheid domineren. Het werk stelt de vraag: hoe vinden we rust in een cultuur die ons voortdurend opjaagt?
Deze videoinstallatie, o.a. getoond bij Arti et Amicitiae en Fort bij Asperen, legt een confronterende link tussen de oorlogsmisdaden in voormalig Joegoslavië en de Tweede Wereldoorlog. Centraal staat Arkan, leider van de beruchte Arkan Tigers, verantwoordelijk voor etnische zuiveringen. In een BBC-interview uit 1993 zegt hij: “Het kan me geen moer schelen dat ze me De Verschrikkelijke noemen.” De beelden worden begeleid door de openingsakte van Rienzi, Hitlers favoriete opera. Het werk toont hoe geweld, propaganda en ontmenselijking een terugkerend patroon vormen in de Europese geschiedenis.
Build Up, Pull Down is een serie schilderijen die reflecteert op opbouw en afbraak – fysiek, maatschappelijk en psychologisch. In krachtige beeldlagen toont het werk hoe structuren ontstaan, groeien en weer verdwijnen. De schilderijen waren onder andere te zien in Kunstcentrum De Twee Wezen in Enkhuizen. De titel verwijst naar de spanning tussen constructie en destructie, een terugkerend thema in mijn praktijk. Wat wordt opgebouwd, kan even gemakkelijk weer worden afgebroken.
The Moment is ontstaan uit mijn zomerse fietsreizen door Europa. Bij terugkomst tekende ik fragmenten van herinnering: wat zag ik toen ik vertrok, wat daarna, en wat volgde? Geheugen vervormt – sommige landschappen bleken bij herbezoek anders dan ik ze had verbeeld. In Kunstcentrum De Twee Wezen vormden die tekeningen een installatie: een stalen constructie met rug-aan-rug geplaatste panorama’s. De ene zijde toonde het riviertje de Drecht, mijn trainingsroute; de andere het stationsplein van Schiphol Plaza, mijn woonomgeving. Boven het geheel hing mijn fiets — het voertuig van vertrek en terugkeer, én van verbeelding.
Deze installatie, gemaakt voor de manifestatie Ik heb geen zoon om mijn gedachtenis levend te houden in Kortenhoef, onderzoekt het moment waarop het lot onomkeerbaar wordt. Bezoekers betraden via een voetbalhek het werk en kozen — bewust of onbewust — de rol van dader of slachtoffer. De tekst op het hek verwees naar een zelfmoordaanslag in Jeruzalem (25-2-96, buslijn 18). Binnen toonden schilderijen dader en slachtoffer onder de douche, en het interieur van de bus. De titel verwijst naar Wagner én naar de stilte na geweld: Dein Schweigen Fass ich. Een werk over keuze, schuld en onherroepelijkheid.
Voor de kunstmanifestatie Doorbroken Lijn realiseerde ik een installatie op de Geniedijk in de Haarlemmermeer. De dijk werd aan weerszijden bedekt met zandzakken en overspannen door twee grote zeildoeken: aan de ene zijde een schildering van een familie, aan de andere soldaten. Het werk stelt vragen over strijd, herinnering en verantwoordelijkheid. Geïnspireerd door het Belgische oorlogsmonument De Dodengang verwijst het naar Srebrenica en de Nederlandse vredesmissie in Joegoslavië. In een tijd waarin oorlog als voltooid verleden werd beschouwd, wilde ik een visueel antwoord geven op de opmerking: ‘Hoe kun je werk maken over oorlog als je het zelf niet hebt meegemaakt?’
Deze installatie kondigde het werk Nicht zuviel Moral das gefällt den Holländern nicht aan, getoond op de Kunstvlaai 2000. Centraal staat een uitvergrote foto van een soldaat: zwaargewond maar ogenschijnlijk ontspannen in de zon, gemaakt in de januarivrieskou bij de Atlantikwall in IJmuiden. Op de vloer lag de zin Daddy would you like to kill the daddy of another little girl?, gelegd met kauwgumballenletters. Het werk fileert de beeldcultuur en stelt de vraag wie het recht op beeld bezit: kunstenaar of commercie? De titel This is not true ondergraaft de waarheid van het beeld — een visuele confrontatie met illusie en realiteit.
Deze installatie, getoond op de tentoonstelling Tracing Places in Haarlem, bestaat uit vijftien tekeningen op veldezels die samen een persoonlijke geschiedenis vormen. Van een weggetje in Polen aan het begin van WOII tot Hannie Schaft in de duinen, van Napoleon bij Austerlitz tot Mulisch en Sartre in Parijs: historische feiten vermengen zich met verbeelding. Ook de vlucht van Anthony Fokker boven Haarlem wordt bevraagd als gemanipuleerd beeld. De titel Een genoeglijk gemis verwoordt het verlangen deel uit te maken van geschiedenis. Niet als objectieve reconstructie, maar als visuele canon: mijn waarheid, mijn blik, mijn samenhang.
Welcome to Holland? is een symbolisch logo dat ik inzond voor een ideeënprijsvraag van Atelier HSL, bedoeld voor een billboardlocatie waar HSL, Schiphol en de A4 samenkomen. Ontworpen een jaar na de moord op Pim Fortuyn, stelt het werk vragen over gastvrijheid, immigratie en beeldtaal. Het vraagteken maakt de boodschap dubbelzinnig: verwelkomend, ironisch of kritisch. Door het billboardformaat grijpt het werk in op de reclamecultuur die het publieke domein domineert. Net als bij This is not true probeer ik als kunstenaar dat domein te heroveren — met een ander verhaal. Het werk werd nooit uitgevoerd, maar blijft urgent.
