Playtime

Op 13 mei 2000, de dag van de vuurwerkramp in Enschede, nam ik deel aan de kunstmanifestatie Te mooi om waar te zijn in het stroomgebied van de Dommel. Ik koos een idyllische plek en plaatste er een installatie: een fragment van een voetbalveld met kalklijnen, doel en een aannemersbord dat Schiphol Plaza aankondigde als toekomstig project. Het werk verbeeldt de dreiging van stedelijke uitbreiding. Voetbalvelden markeren in mijn werk de grens tussen landschap en bebouwing. Hoe lang blijft het groen nog groen?

De Groeten uit Hoofddorp

Dit werk verbeeldt de razendsnel veranderende woonomgeving waarin ik leefde. Rond de eeuwwisseling transformeerde het landschap ingrijpend door grootschalige infrastructurele projecten zoals de HSL, de Polderbaan, snelweg A5 en het bedrijvengebied Beukenhorst. Wat ooit open ruimte was, werd stap voor stap opgeslokt door beton, verkeer en economische ambitie.

The Myth

The Myth bestaat uit circa veertig schilderijen, gepresenteerd in een labyrintisch gebouw in Lelystad. Het werk draait om het stapelen van informatie: het koppelen van feiten tot een werkelijkheid die wringt. Geïnspireerd door de complottheorieën rond de Bijlmerramp — zoals ‘de mannen in de witte pakken’ — confronteert het werk de kijker met symbolen, tekens en alternatieve waarheden. Bij de installatie hoorden ook kaartjes in Pokémon-stijl, waarmee een gelaagd systeem van betekenis ontstaat. Zo wordt de kijker medeschepper van een mythe.

Der Tempo Mann

Onder de titel Der Tempo Mann maakte ik een serie schilderijen over rust en overbelasting. Uitgangspunt was een krantenkop uit de BILD-Zeitung: een man die fel ageerde tegen snelheidsbeperkingen, verongelukte met 200 km/u en vervolgens driemaal werd geëxploiteerd in de media — als activist, als slachtoffer, als verliezer. In mijn werk verbeeld ik kalmerende, persoonlijke gebaren: uitrekken, ogen wrijven, voetmassage. Bewegingen die ons kunnen terugbrengen in balans, als tegenbeeld van het opgejaagde bestaan.

Der Tempo Mann

Der Tempo Mann omvat een installatie, een muurschildering en een serie schilderijen over rust en overbelasting. De titel verwijst naar een krantenkop uit de BILD-Zeitung over een snelheidsduivel die dodelijk verongelukte en in de media driemaal werd geëxploiteerd: als activist, als slachtoffer en als morele waarschuwing. In contrast daarmee toon ik rustgevende, persoonlijke gebaren — uitrekken, ogen wrijven, een voetmassage. Bewegingsmomenten die troost bieden in een wereld waarin prestatiedwang en jachtigheid domineren. Het werk stelt de vraag: hoe vinden we rust in een cultuur die ons voortdurend opjaagt?

The Silence

Deze videoinstallatie, o.a. getoond bij Arti et Amicitiae en Fort bij Asperen, legt een confronterende link tussen de oorlogsmisdaden in voormalig Joegoslavië en de Tweede Wereldoorlog. Centraal staat Arkan, leider van de beruchte Arkan Tigers, verantwoordelijk voor etnische zuiveringen. In een BBC-interview uit 1993 zegt hij: “Het kan me geen moer schelen dat ze me De Verschrikkelijke noemen.” De beelden worden begeleid door de openingsakte van Rienzi, Hitlers favoriete opera. Het werk toont hoe geweld, propaganda en ontmenselijking een terugkerend patroon vormen in de Europese geschiedenis.

Build Up, Pull Down

Build Up, Pull Down is een serie schilderijen die reflecteert op opbouw en afbraak – fysiek, maatschappelijk en psychologisch. In krachtige beeldlagen toont het werk hoe structuren ontstaan, groeien en weer verdwijnen. De schilderijen waren onder andere te zien in Kunstcentrum De Twee Wezen in Enkhuizen. De titel verwijst naar de spanning tussen constructie en destructie, een terugkerend thema in mijn praktijk. Wat wordt opgebouwd, kan even gemakkelijk weer worden afgebroken.

The Moment

The Moment is ontstaan uit mijn zomerse fietsreizen door Europa. Bij terugkomst tekende ik fragmenten van herinnering: wat zag ik toen ik vertrok, wat daarna, en wat volgde? Geheugen vervormt – sommige landschappen bleken bij herbezoek anders dan ik ze had verbeeld. In Kunstcentrum De Twee Wezen vormden die tekeningen een installatie: een stalen constructie met rug-aan-rug geplaatste panorama’s. De ene zijde toonde het riviertje de Drecht, mijn trainingsroute; de andere het stationsplein van Schiphol Plaza, mijn woonomgeving. Boven het geheel hing mijn fiets — het voertuig van vertrek en terugkeer, én van verbeelding.

Dein Schweigen fass ich

Deze installatie, gemaakt voor de manifestatie Ik heb geen zoon om mijn gedachtenis levend te houden in Kortenhoef, onderzoekt het moment waarop het lot onomkeerbaar wordt. Bezoekers betraden via een voetbalhek het werk en kozen — bewust of onbewust — de rol van dader of slachtoffer. De tekst op het hek verwees naar een zelfmoordaanslag in Jeruzalem (25-2-96, buslijn 18). Binnen toonden schilderijen dader en slachtoffer onder de douche, en het interieur van de bus. De titel verwijst naar Wagner én naar de stilte na geweld: Dein Schweigen Fass ich. Een werk over keuze, schuld en onherroepelijkheid.

Er is ons eindelijk iets overkomen

Voor de kunstmanifestatie Doorbroken Lijn realiseerde ik een installatie op de Geniedijk in de Haarlemmermeer. De dijk werd aan weerszijden bedekt met zandzakken en overspannen door twee grote zeildoeken: aan de ene zijde een schildering van een familie, aan de andere soldaten. Het werk stelt vragen over strijd, herinnering en verantwoordelijkheid. Geïnspireerd door het Belgische oorlogsmonument De Dodengang verwijst het naar Srebrenica en de Nederlandse vredesmissie in Joegoslavië. In een tijd waarin oorlog als voltooid verleden werd beschouwd, wilde ik een visueel antwoord geven op de opmerking: ‘Hoe kun je werk maken over oorlog als je het zelf niet hebt meegemaakt?’